A-raok an Dispac’h bras e oa 640 a annezidi e Logeginer. Ur gêr vihan diwar ar maez e oa neuze. E 1860 e oa 800 a annezidi enni, hogen ne chom nemet 280 e 1990. Er bloavezhioù diwezhañ ez a war-raok adarre ar boblañs ha war-dro 400 a annezidi zo enni.
Betek 1640 ne oa ket ur barrez, nag un drev zoken. Ne oa enni nemet ur chapel eus familh Rosnivinen a oa « en aour e joskenn gouezhoc’h en sabel, diframmet en gul » o ardamezioù. Emañ e dalc’h parrez Plouziri.
Evel en darn vrasañ eus ar c’hêriadennoù tro-dro, gant ar gounidoù diwar labour al lin hag ar c’hanab o deus gallet ar barrezioniz kaout ul lec’h azeuliñ doujapl.
Er XVIIvet kantved, parrezioniz Logeginer en em glemmas eus an hent hir o doa da ober evit dont da iliz Plouziri. "C’hoarvezout a ra gant ar vugale, emezo, mervel e-pad hed an hent en ur vont da zegemer ar vadeziant da Blouziri". Hag alies-kenañ e varve klañvourien eus Logeginer hep ar sakramantoù.
An aotrou’ n Eskob Kupif, Eskob Bro-Leon, a voe kizidik ouzh ar c’hlemmadurioù-se. D’an 2 a viz Ebrel 1640 e asantas lakaat ar chapel da vezañ un iliz-trev gant ar gwir da lidañ ar badeziantoù eno. Adal ar bloaz war-lerc’h, e 1641, e voe staliet ar maen-badeziant enni.
Dont a reas Logeginer-Plouziri da vezañ parrez e Konkordad.